در دو مطلب گذشته به معرفی کلی پردازنده اینترنت اشیا و معیارهای انتخاب آن و عواملی نظیر قدرت پردازش و معماری پردازنده‌های اینترنت اشیا پرداختیم، در بخش پایانی این مطلب به امکان ارتقا و انعطاف‌پذیری پردازنده‌های اینترنت اشیا می‌پردازیم.
امکان ارتقا نوآوری موضوعی است که توسط RISC-V پشتیبانی می‌شود. ردموند در این باره می‌گوید: "برای ساخت پردازنده‌های خود نیازی به سرمایه‌گذاری میلیاردها دلار ندارید. داشتن بلوک‌های ساختمانی از RISC-V باعث تسریع در زمان ارائه به بازار می‌شود، توسعه را کاهش می‌دهد، فشار دسترسی به مهندسان خبره برای دستیابی به طراحی حرفه‌ای را کاهش می‌دهد و برخی از ریسک‌های استراتژیک را کاهش می‌دهد."
درحالی‌که RISC-V انعطاف‌پذیری را در ساخت پردازنده خود را ارائه می‌دهد اما مدل محدود به آن نیست. ردموند معتقد است: "مدل ما این نیست که کاربر را با بهره‌گیری از تمام وسایل خود کار را سنگین کند، یک اکوسیستم کامل وجود دارد که بتواند از شما پشتیبانی کند، خواه بخواهید همه این کارها را بکنید و یا بخواهید تنها برای دستیابی به یک هدف خاص از آنها کمک بگیرید."
فراتر از پردازنده
تصمیمات مربوط به پردازنده‌ها به همین جا ختم نمی‌شود، هنگامی که شرکت‌ها در مرحله آزمایشی استقرار IoT خود را پشت سر می‌گذارند و نیازهای آنها را تعیین می‌کنند، ممکن است راهی را پیدا کنند که آن شرایط را برآورده کند یا ممکن است تصمیم بگیرند که خودشان این راه را بسازند. ردموند با استناد به مایکروسافت به عنوان نمونه‌ای از شرکتهایی که شروع به ساخت تراشه‌های خود کرده است، می‌گوید: "یکی از مواردی که ما پیش‌بینی می‌کنیم افزایش قابل‌توجهی در شرکتهایی است که تراشه‌های نیمه‌هادی خود را تولید می‌کنند."
هنگامی‌که مقدار تولید افزایش یافت و راه‌حل IoT موفقیت‌آمیز شد، نکته‌ای وجود دارد که ساختن یک SoC که دقیقاً مطابق با عملکرد مورد نیاز شماست امری اقتصادی خواهد بود. دو شرکت وجود دارد که یک تراشه را تولید می‌کنند و سپس شما باید پردازنده خود را داشته باشید، این هزینه را پایین می‌آورد و راه را برای رقبا دشوارتر می‌کند زیرا شما صاحب محصول و تراشه خود هستید. تهیه نسخه‌ای از آن برای افراد غیر دشوارتر است.
