بخش کشاورزی برای تامین مواد غذایی 9.6 میلیارد نفر که تا سال 2050 روی زمین زندگی خواهند کرد، با چالش های فراوانی رو به روست. تولید مواد غذایی به رغم دسترسی محدود به زمین های زراعی ، نیاز روز افزون به آب و دیگر عوامل قابل پیش بینی مانند تاثیر تغییرات اقلیمی که تا سال 2050 ، 70 درصد افزایش خواهد یافت، از جمله این چالش هاست.
یک راه برای رسیدگی به این مسائل و افزایش کمیت و کیفیت تولید محصولات کشاورزی، استفاده از تکنولوژی های جدید است که منجر به کشاورزی هوشمند می شود.
کشاورزی هوشمند در حال توسعه است و شرکت و دفاتر مربوط به این صنعت اطلاعات زیادی از تولید محصول، نقشه برداری ازخاک، کود دهی، آب و هوا، عملکرد ماشین آلات و سلامت دام و طیور جمع آوری کرده اند.
در کشاورزی هوشمند، سنسورها برای نظارت و تشخیص زود هنگام تولید مثل و اختلالات سلامتی دام ها استفاده می شوند. داده هایی که از طریق این سنسورها به دست می آیند شامل دمای بدن، فعالیت دام، مقاومت بافت بدن و موقعیت مکانی آنها است.
اتحادیه اروپا پروژه های متعددی را در این زمینه حمایت کرده است. به طور مثال پروژه ی EU-PLF که هم اکنون در حال اجراست، برای بررسی امکان عملی کردن استفاده از ابزارهای آزمایشگاهی در کشاورزی هوشمند طراحی شده است. چندین شرکت خصوصی از جمله Anemon (سوئیس) و eCow (انگلیس) در این زمینه فعالیت می کنند. ماهیگیری هوشمند نیز در اروپا، کره ی جنوبی و امریکای شمالی و ژاپن به تازگی مطرح شده است.
هدف بخش کشاورزی، بهینه سازی فرآیندها و استفاده از منابع و بهره برداری مؤثر از زمین های زراعی موجود می باشد که اینترنت اشیا می تواند به تمام این اهداف جامه ی عمل بپوشاند. تکنولوژی اینترنت اشیا علاوه بر افزایش تولید محصولات قادر خواهد بود تا سطح کیفیت کشاورزی را نیز افزایش دهد. اجرای کشاورزی هوشمند هزینه بالایی در مزارع بزرگ دارد. در این سیستم، سنسورها در مکان های مختلف در زمین زراعی نصب می شوند تا اطلاعات مربوط به خاک و گیاهان را جمع آوری کرده تا از این داده ها برای پیشگیری از بیماری های مختلف استفاده شود.
یکی از موانعی که در گسترش کشاورزی هوشمند وجود دارد، اینست که در بخش تکنولوژی نادیده گرفته می شود و به همین دلیل سرمایه گذاری برای آن مشکل است چرا که از دیدگاه عمومی کشاورزی شغلی قدیمی است که هیچ نوآوری و خلاقیتی در آن وجود ندارد که ارزش سرمایه گذاری داشته باشد.
نگرانی دیگری که در بخش کشاورزی هوشمند وجود دارد، مالکیت داده هاست. با وجود شرکت های قوی که در این زمینه فعالیت دارند سوال مطرح شده اینست که داده های جمع آوری شده از سنجش خاک یا گیاه متعلق به کشاورز است یا شرکت ها؟ در این صورت پاسخ می تواند در هزینه خلاصه شود، اگر داده های موجود در خاک در اختیار شرکت ها قرار بگیرد کشاورزان باید برای دسترسی به آن داده ها، هزینه پرداخت کنند که این به نفع شرکت ها تمام می شود.
مشکل دیگری که می تواند سرعت بخشیدن به اینترنت اشیا در بخش کشاورزی را کاهش دهد مسئله ی برقراری ارتباط با کشاورزانیست که نمی توانند مفاهیم جدید تکنولوژی را درک کنند. در این راستا زبان صنعت IoT برای درک بهتر آن ها باید به طرز چشمگیری تغییر کند.
توسعه ی کشاورزی هوشمند نیاز به زمان دارد، چرا که به دلیل ماهیت آن کمتر از سایر بخش ها به آن پرداخته شده اما در آینده ی نزدیک نیاز به این مهم بیشتر از هر زمان دیگری احساس خواهد شد و منجر به بهره برداری مؤثر از آن می شود.
با راهکارهای هوشمند نبکا آشنا شوید:
